Hoofdstuk 1 - Hello boat

> Wes
Een frisse zomerbries waaide voorbij terwijl hij richting het massale schip stapte dat in de haven lag. Het was een onverwachtse en halsoverkop gemaakte beslissing geweest, maar hij kon het geld én de ervaringen goed gebruiken om zijn eigen zaak te beginnen. Er waren wel enkele dingen die hij de komende maanden moest achterlaten, maar achteraf zou het het waard zijn geweest.
Het zwarte koffertje rolde gebrekkig achter hem aan, wegens een kapot wieltje aan de linkerkant. Hij had geen tijd en zin gehad om nog even een nieuwe koffer te gaan halen, dus moest hij het met dit ding doen. De meeste spullen zaten dus ook in zijn rugzak, die nu losjes over zijn schouder hing. Heel erg veel had hij niet nodig, maar hij had toch besloten om driekwart van zijn kleerkast in te laden - ondanks alle winkeltjes die ze zouden bezoeken tijdens vrije tijd. Noem het sentiment, heimwee. Desondanks was hij er vrij zeker van dat het zou meevallen. Hij had wel gebrek aan ervaring in de horeca, toch op een schip zoals dit. Er was hem gelukkig wel een snelcursus aangeboden, zodat hij het toch onder de knie kreeg om meer dan twee borden te dragen zonder dat er één viel. Dat was het belangrijkste, want hij had een donkerbruin vermoeden dat de klanten het niet fijn vonden om het eten van hun schoot te eten. Hij kon het verkeerd hebben, natuurlijk, maar hij had het toch nog nooit zien gebeuren.
'Jongeheer Tucker?'
Wes draaide zich om in de richting van het geluid en knikte, waarna hij een man zag: strak in pak en duidelijk één of andere baas hier. In zijn handen had hij een papier waarop nu door zijn naam een streep werd getrokken. Naast de naam stond een kleine portretfoto, die zeker niet zijn beste was geweest. Maakte niet uit, nu toch niet.
'U mag mij volgen. Mijn naam is Marcus Peletier en ik sta in voor de dinerzaal. Ik breng u naar uw kamer, waarna ik u over een kwartiertje kom halen om even wat basiskennis over serveren door te nemen. U hoeft nog geen pak aan te trekken, dat is voor later.'
Wes knikte tevreden en volgde de man naar binnen, het reusachtige schip op waar hij nu al overdonderd werd door de inrichting. Zoveel luxe bij elkaar had hij nog nooit gezien en als hij meer tijd had gehad, had hij graag nog verder rond willen kijken. Het was echter al zo dat de man de trap al op was beginnen lopen en het wel zo beleefd was om hem te volgen. Een goede eerste indruk was nu wel redelijk belangrijk. Ze liepen reusachtige gangen door en kwamen kroonluchter na kroonluchter tegen. Hij durfde zijn koffer bijna niet over de rijkelijk gedetailleerde vloerbekleding te rollen, dus tilde hij hem onbewust een beetje op.
Uiteindelijk hielden ze halt bij suite 158. Deze lag op de eerste verdieping van het schip, waar al het personeel verbleef. Hij kreeg een kaartje mee waarmee hij de deur kon openen en eenmaal deze ook opende, kon Wes zijn ogen bijna niet geloven. Dit was meer en veel meer dan een simpele suite en het leek alsof de hal alleen al een hele hotelkamer was.
'Tot over een kwartiertje, meneer Tucker.'
'Tot over een kwartier, meneer Peletier,' antwoordde de jongen beleefd, waarna hij de deur achter zich sloot. Hij ging op de bank zitten, die veel comfortabeler was dan hij eruitzag, waarna hij de koffer en rugzak voor zijn voeten plaatste. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en liet zijn vingers over zijn scherm glijden, tot hij bij een foto van zichzelf en zijn kat - Luna - aankwam. Het beest was waarschijnlijk nog wat hij het meest zou missen, maar ze was in goede handen. Hij glimlachte en stopte de telefoon weer weg, waarna hij de badkamer zocht om zich even op te frissen voor straks.



> Yuna
Haar haren vlogen vrolijk in het rond dankzij het briesje, waarna ze glimlachend naar de boot keek. Ze schoof haar zonnebril naar omhoog, zodat hij op haar hoofd kwam te staan, en hees de rugzak wat beter op haar rug. Ze had weinig mee, als ze vergeleek met alle mensen die op dit moment toekwamen. Toch had ze weinig nodig, want het was genoeg voor een aantal dagen en daarna zouden ze al een stadje bezoeken, om de nodige inkopen reeds te doen en haar garderobe weer aan te vullen. Ze zou dan ook ergens wel koffers moeten kopen, om alles in te stoppen na de maanden op dit schip. Ze had enkele instructies gekregen over waar ze heen moest gaan, dus besloot ze ook om dat gewoon te doen. Met de rugzak op haar rug liep ze naar binnen. Er was geen tijd om alle luxe in zich op te nemen, want ze moest meteen een trap af richting de bemanning. Beneden zaten namelijk de dingen die zij op zich had genomen: verlichting, elektriciteit, watervoorziening en alle andere dingen die met één of andere vorm van technische kennis te maken hadden. Je zou het misschien niet zeggen als je Yuna zo op het eerste gezicht zou zien, maar ze was heel technisch aangelegd. Een kenmerk dat ze van haar vader had gekregen.
'Yuna Belton?' Een brunette kwam haar richting uit en stak haar hand naar voor, waarna Yuna deze glimlachend schudde. 'Ik ben Annelies Dawn, hoofd van de techniek hier beneden.' Dawn gaf haar een klein apparaat, waarna ze glimlachte. 'Dat apparaat zal piepen wanneer we met een technisch probleem te maken hebben, je hebt bij deze baan iets meer vrijheid dan bij de andere, omdat je niet altijd boven hoeft te zijn. Ik zal je nu naar je suite brengen, waar je kunt uitpakken en even douchen mocht dat nodig zijn.'
Yuna glimlachte weer, waarna ze Dawn de trappen op volgde om kort naarna bij suite 155 aan te komen.
'Hier ligt al het personeel zeker?' vroeg ze.
'Klopt, al hebben jullie nog net iets meer luxe. Kijk zelf maar,' antwoordde Dawn, waarna ze de deur met het elektronische kaartje opende en dat daarna aan Yuna gaf.
'Volgens mij is dit het huis van Kim Kardashian,' grapte Yuna. 'Wauw.' Glimlachend keek ze om zich heen, naar de prachtige vloer en muurbekleding en vooral naar de reusachtige kamer en de mooie inrichting.
'Tot snel,' zei Dawn, al hoorde Yuna haar al niet meer omdat ze te overdonderd was door de luxe waarin ze zich op dit exacte moment begaf. Ze liep meteen door naar de slaapkamer, om daar een levensechte inloopkast aan te treffen waarin de kleren die ze bij zich had, niet eens één vakje vulden. Het zou shoppen worden om deze al voor de helft te vullen en nu begreep ze waarom iedereen zoveel spullen meezeulde. Zelf begon ze aan haar eigen outfits. Een voordeel aan deze kasten, was dat alles tien keer netter lag dan in één kast. Ze vond het hier nu al geweldig en om dan te beseffen dat ze eerst nog twijfelde aan het aanbod van dit schip, klonk nu echt belachelijk.

Arno
Terwijl hij zijn hoodie fatsoenlijk legde, stapte hij vol met zelfvertrouwen richting het gigantische schip dat daar zijn anker had gelicht. Achter hem rolde zijn trolleykoffer, die vol zat met zijn kleding, al dan niet casual of sport. Op zijn rug had hij zijn Eastpack rugzak, die hij had volgepropt met dagelijkse dingen om de reis door te komen. Eenmaal op zijn kamer kon hij die gelukkig leegmaken, en hem veilig wegleggen in de kast. Hij grijnsde naar het massieve verschijnsel dat zijn aandacht getrokken had: het schip waar hij de komende maanden zou leven en werken. Hij bestudeerde het indrukwekkende schip van naderbij en kwam tot de conclusie dat deze cruise niet zomaar eentje van het zevende knoopsgat was. Overal zag je al ronde raampjes van de kajuiten die voorzien waren van lampjes die aangingen zodra het donker werd. Bovenaan zag hij zelfs één van de glijbanen van de zwembaden die er bovenuit stak. Hij wist wel zeker dat hij zich hier zou amuseren, en het geld was altijd welkom natuurlijk.
Het was een onverwachte beslissing geweest, maar eigenlijk ook niet... Het werd hoog tijd dat hij dat nare verleden van hem zou achterlaten. Hij had er al lang spijt van dat hij iemand had KO geslagen, maar hij had zichzelf onder controle nu. Hij kwam hier om te werken, plezier te maken en misschien zelfs vrienden te maken.
In de verte zag hij een vrouw op hem afkomen, die zo te zien druk in de weer was met het maken van haar paardenstaart. Ze zag er een beetje klunzig uit met haar slordige kapsel, en haar onopgemaakte gezicht. Maar gelukkig was ze de vriendelijkheid zelve en begroette ze Arno met een oogverblindende glimlach. 'Meneer Lyon?' lachte ze. 'Het spijt me van mijn slordige vertoning, ik beloof u dat ik er volgende keer deftiger zal uitzien...' Ze bekeek hem van kop tot teen, en knikte zuinig toen ze zijn spieren van onder zijn grijze T-shirt tevoorschijn zag komen. 'Goed, ik vermoed dat u hier bent voor de sportafdeling? Hopelijk hebt u genoeg sportkledij bij, al kan u natuurlijk altijd wat kledij kopen als we stoppen bij een stadje. O mijn excuses, ik vergeet me bijna voor te stellen. Ik ben Marie Lagola, maar u mag me gewoon Marie noemen natuurlijk. Ik sta meestal in het sportcafé, dus als u me nodig hebt, u weet me te vinden.' Ze knipperde haar ogen snel na elkaar, wat toonde op flirtgedrag, iets wat Arno ondertussen wel al gewoon was. Hij grinnikte en schudde haar de hand. 'Ik ben inderdaad meneer Lyon, maar u mag me Arno noemen, natuurlijk.' knipoogde hij, terwijl hij zijn kapsel oppervlakkig goed legde. 'Op voorwaarde dat je die 'u' laat wegvallen en je me vanaf nu gewoon aanspreekt met 'je' of 'jij'.' Ze knikte afwezig, en wees hem de weg richting zijn kamer. Hij liet haar de weg voorgaan en volgde haar op de voet. Eenmaal binnen viel zijn mond bijna alweer open van verbazing. Het was er schitterend vanbinnen, met de rode stoffen vloer en de kroonluchters aan het plafond. Alles straalde een soort klasse uit, iets wat je niet overal zag op een schip.
Ze namen de lift naar de eerste verdieping, waar hij opmerkte dat dit de personeelsverdieping was. Marie leidde hem naar kamer 156, die zo te zien een suite was. Ze nam haar pasje uit haar borstzak en opende de deur met één schuifbeweging door de machine. Zo bleef ze daar een tijdje staan, tot dat Arno haar afwimpelde en haar vriendelijk gedag zei. Ze mompelde nog iets wat klonk als: 'Ik geef je nog wel een seintje als ik je nodig heb...' waarna ze onzeker vertrok en de deur achter zich dicht trok.
Ondertussen nam Arno geduldzaam de tijd om alles nader te bekijken, zijn kamer was namelijk reusachtig en luxueus. Als eerste viel hem de plasma-tv op, en de bijbehorende technische apparaturen. Ook de zetel was zeer chique, en bestond uit zwart leer met daarbij übergezellige zachte kussens. Op de salontafel stonden mooi bloeiende bloemen, waar hij even aan rook. Al snel trok de spiegel in de woonkamer hem aan, hij nam zijn gsm uit zijn broekzak en trok een fake sip gezicht voor de camera. Zijn aankomst moest sowieso op beeld staan, en al grinnikend stopte hij zijn gsm weer weg. Als volgende nam hij een andere deur, waar hij een reusachtig hemelbed tegenkwam. Hij nam een aanloopje en landde vrijwel onmiddellijk op het bed. De matras was super licht en hij bleef even liggen, wachtend op het seintje van Marie. Hij kon zo nog wel even blijven liggen en zijn koffers leegmaken kon hij altijd nog doen.



Elle
Haar haren trachtten te ontsnappen uit haar losse vlecht, die ze net had gemaakt tijdens het wachten. De vrolijke zomerbries bracht haar stemming naar goedgezind en blij dat ze er eindelijk was stapte ze richting het schip dat aangemeerd was aan de haven. Haar zwarte trolley met witte streepjes trok ze achter zich aan, en rond haar had ze een grote tas die bijpassend was met haar outfit. Haar zwarte jurkje met lange mouwen paste dan ook perfect bij deze dag, zomer maar met een fris briesje door de aanwezigheid van het water. Ze kon niet anders dan vrolijk glimlachen, terwijl ze het bruggetje nam om aan boord te gaan van het schip. Ze nam haar plannetje erbij, dat bij de uitnodiging zat om naar hier te komen, en sloeg het open om te zoeken waar ze heen moest. Toen ze eenmaal doorhad hoe het systeem werkte, wrong ze het plannetje weer in haar tas, waarbij ze zich ergerde aan het stuk papier dat ze maar niet opnieuw opgeplooid kreeg. Haar gedachten gingen even terug naar huis, al was dat maar voor een enkele ogenblik want ze wilde geen heimwee hebben naar een leven dat ze toch niet graag had. Nee, ze wilde liever aan dit nieuwe avontuur beginnen, samen met misschien nog andere mensen.
Ze stopte even voor de receptie, waar ze al meteen begroet werd door een man, die er al tamelijk oud uitzag. Hij liep richting haar, en schudde haar vriendelijk de hand, terwijl hij zich voorstelde als James Agora. Zijn huidskleur was lichtbruin gekleurd, en als kapsel had hij kleine zwarte krulletjes, wat meteen zijn oorsprong verried: Spanje. 'Goedemorgen señora!' begroette hij haar al lachend, waarbij hij zijn accent extra benadrukte. Hij bekeek haar bagage aandachtig, en knipte toen met zijn vingers, waarbij er meteen een medewerker naast hem kwam staan. De medewerker heette Simon, dat kon ze zien op het naamkaartje dat op zijn witte hemd gespeld was, en James beval hem om Elles bagage naar suite 157 te brengen. Elle keek de bedoening verbaasd aan en schrok van de macht van James. Ze hoopte maar dat hij haar mocht, anders zou ze nog problemen gaan krijgen de komende maanden. 'Juffrouw Moldavo was het toch hè?' waarbij hij zijn ogen de brief voor hem liet scannen en daarbij haar naam doorstreepte met een zwarte pen. 'Jij staat in voor de receptie. Behandel elke klant zorgvuldig en vriendelijk, er komen bij elke bestemming nieuwe klanten bij en er gaan er ook elke keer weer weg. Wees dus de vriendelijkheid zelve, altijd blijven glimlachen en als het kan zelfs een praatje maken met de gasten.' Elle knikte aandachtig, waarna James zijn uitleg hervatte. 'Als er problemen zijn is Simon er om je te helpen, hij is nu even je bagage naar boven doen maar normaal gezien is hij weer terug binnen enkele minuten.' Elle frunnikte zenuwachtig aan haar vlecht, die er ondertussen zo beroerd uitzag dat ze hem maar besloot uit te doen. 'Ehm meneer Agora? U mag me Elle noemen hoor, daar heb ik geen probleem mee. Laat die juffrouw maar vallen.' Een voorzichtige glimlach maakte plaats op haar gezicht, waarna ze James volgde naar de personeelsruimte. Ze kreeg onmiddellijk een eigen kluisje toegewezen, waar haar uniform ook al klaar hing. 'Elle, je mag nu beschikken naar je kamer, en dan zie ik je straks wel om te beginnen aan je shift. Geniet eerst maar van je eerste dag hier.' Hij had zijn laatste woorden nog maar net uitgesproken of hij draaide zich al om, om terug naar de receptie te gaan die nu onbemand was.
Elle glipte onmiddellijk uit de personeelskamer en zocht toen naar haar suite. Ze had iets horen vallen over suite 157, die waarschijnlijk op verdieping 1 lag. Ze volgde de bordjes richting de lift, en vond toen al snel haar kamer. Simon had de deur op een kiertje open gelaten, en ze moest lachen toen ze haar koffer op de zetel zag staan. Ze haalde hem er snel weer af, bang dat het zwarte leder beschadigd zou zijn. Ze keek op toen ze merkte dat haar koffer nu voor een spiegel stond. Ze liet zich op de grond zakken, die zacht aanvoelde door de vloerbekleding en nam haar gsm om een foto te maken. Ze leunde zachtjes tegen de trolley, en keek zo goed mogelijk in de spiegel. Na de foto stak ze haar gsm snel weer weg, en begon ze met het bestuderen van de suite. Alles was nog mooier dan ze verwacht had en ze liet haar hand voorzichtig over de meubels glijden. Ze had zelfs een jacuzzi bad in de badkamer, dat ze zeker snel zou uittesten. Voor de rest zag alles er piekfijn in orde uit, en ook van het hemelbed was ze een grote fan. Ze plaatste haar koffer op het reusachtige bed en probeerde zo goed mogelijk de ingebouwde kast, aan de overkant, te vullen met haar spullen.

Chace
Met een zachte plof liet Chace zijn reiszak, die net nog om zijn schouders had gehangen, op de grond neervallen. Op zijn gezicht rustte een uitdrukking van fascinatie, terwijl hij de enorme cruiseboot bestudeerde. 'Jongeheer Admeri?' de uitroep van zijn naam haalde hem weg uit zijn droom en deed hem focussen op de persoon die voor hem was komen staan. De man was zeker een kop kleiner dan hem en had lichtgrijs haar dat alle kanten uitstond. Een kleine glimlach verscheen op zijn lippen toen hij de verstrooide uitdrukking op de man zijn gezicht zag. Een lichte knik van Chace zijn hoofd volstond om de man zijn zin te doen vervolgen. 'Mijn naam is Meneer Agora. Ik ben de personeelschef en dus ook je baas, maar u mag me gerust James noemen.' de man van middelbare leeftijd stak zijn hand uit, die Chace meteen aannam. 'Dan noemt u me Chace.' hij liet kort even een brede lach zien en volgde toen James, die hem met zijn arm wenkte. Na zijn reiszak weer op zijn schouder te hijsen, liep hij over de loopbrug, zodat hij op dek stond. Veel werd er niet gezegd en Chace was ook niet in staat om iets te zeggen. Met grote ogen keek hij het luxueuze schip rond, waarbij hij af en toe een nieuwsgierige blik wierp door de ronde raampjes. Veel zag hij niet, want het licht was nog steeds uit in de verschillende ruimtes. Chace keek toe hoe James de glazen schuifdeur opende en hem toegang verleende aan de receptie, die prachtig gemeubileerd was. Hij staarde naar de verschillende, comfortabele zetels en voelde het verlangen om zich in één ervan te laten neerploffen. 'Laat ik u eerst naar uw kamer brengen.' James draaide zich kort even om, waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat hij mee was. Samen stapten ze één van de vier liften binnen, die zich in de receptie bevonden, waar de man meteen op het knopje met de zwarte 1 drukte. De lift ging in speertempo omhoog, waarbij de deuren met een korte 'ping' open gingen. Zijn blik viel meteen op het rode tapijt dat de grond volledig bedekte, het was alsof hij op een rode loper liep. Terwijl hij al wandelend James volgde, voelde hij hoe zijn reiszak iedere keer de achterkant van zijn bovenbeen raakte. Het passende geluid daarbij was dan ook het enige geluid, naast hun voetstappen, die te horen was in deze gang. 'Dit is uw kamer.' James haalde een wit pasje tevoorschijn en schoof die in het machientje dat aan de deur van kamer 154 hing. 'Welkom aan boort!' hij voelde hoe de man een hand op zijn schouder liet rusten en draaide toen zijn hoofd om, om een dankbare glimlach te laten zien. De deur trok hij achter zich dicht eens James weg was, waarna hij zijn vertrouwde reiszak op het kingsize bed liet neervallen. Enkele minuten besteedde hij aan het bestuderen van zijn nieuwe kamer/suite, waarbij hij concludeerde dat hij erg veel geluk had.
Na een tijdje op zijn kamer gezeten te hebben en een deel van zijn reiszak in zijn inloop kleerkast gedumpt te hebben, werd hij het beu. Met langzame bewegingen trok hij zijn grijze cardigan uit, zodat hij enkel nog in zijn groen gestreept shirt stond. Hij nam net de beslissing om op het dek te gaan en het schip te verkennen, toen er een kort geklop op zijn deur klonk. Vluchtig deed hij de deur open, waarna hij eerst een tafel op wielen zag, dat werd voortgeduwd door een onbekend meisje. 'Hallo?' hij keek haar vragend na, terwijl ze het karretje naar binnen reed, waarbij zijn blik op het zilveren deksel viel. 'Roomservice van het huis. Smakelijk.' het meisje vertrok vrijwel meteen na haar laatste woord en liet hem alleen achter met de kar. Een korte blik op zijn horloge deed hem beseffen dat het al middag was, waarbij zijn maag spontaan begon te grommen. Dankbaar om de maaltijd die hij kreeg, liet hij zich neerzakken op een willekeurige stoel, waarna hij het zilveren deksel omhoog hief. Voor hem stond een gezonde maaltijd bestaande uit salade met spek en geitenkaas. Hij greep naar de envelop die naast het bord geplaatst was, waarbij een iPhone tevoorschijn kwam. Niet-begrijpend nam hij het ding vast en draaide hij het een paar keer rond, dat was vast de gsm van het meisje. Schouderophalend opende hij de envelop, waarbij een kaartje tevoorschijn kwam met enkele zinnen op. 'Beste, welkom op La Jutina! Hierbij verschaffen we u een iPhone, zodat we u kunnen bereiken. Daarnaast vind u ook uw werkrooster terug die tevens ingesteld staat in de agenda. Veel plezier!' Chace gooide het briefje aan de kant en nam de iPhone opnieuw vast. Niet te geloven dat hij gewoon, gratis een iPhone kreeg. Een glimlach van blijdschap vestigde zich op zijn gezicht, waarna hij het rooster vastnam dat onder de gsm lag. Zijn werk bestond vooral uit recreatie, wat duidelijk erg ver kon gaan. Van zwembadactiviteit tot animator. Stiekem was hij erg blij met het veelzijdige werk dat hij aangeboden kreeg, hij kon niet wachten om te beginnen.



Brynne
Zenuwachtig trok Brynne haar kanten short wat lager en perfectioneerde ze haar paardenstaart, die laag op haar hoofd stond. Ze voelde enkele korte haartjes, onder invloed van de lichte zomerbries, kriebelen aan haar nek. Het grijze shirt dat ze aan had was ietsje te groot, waardoor ook de wind daarmee kon spelen. Haar hand omklemde het handvat van haar reusachtige koffer, die met veel kabaal achter haar heen rolde. Stiekem was ze erg nerveus om hier te beginnen met werken, aangezien ze niet zoveel ervaring had in de welness-branche, maar ze vertrouwde op zichzelf. Met haar koffer nog steeds achter haar aan, waagde ze zich op de loopbrug, waarna ze meteen tegengehouden werd door een oudere vrouw. 'Juffrouw Buvond?' de vrouw keek haar met een hoopvolle blik aan, hopelijk was ze nog niet lang aan het wachten op haar aankomst. 'Dat ben ik.' Brynne keek haar met een vriendelijk glimlach aan. 'Mijn naam is Elsa Pitrasik, maar noem me gerust Elsa. Ik ben, zeg maar, je begeleidster en dus ook elke dag te vinden in de welness. Ik zal je alle kneepjes van het vak leren.' de vrouw liet een korte knipoog zien, waarna ze Brynne wenkte met haar vinger en haar voor ging naar binnen. Ze kwamen uit in de receptie, die zowel prachtig als gezellig ingericht was. Tijd voor een korte stop was er niet, want Elsa liep regelrecht naar één van de vier liften die aanwezig waren en drukte meteen op het knopje met de zwarte 1 op. De lift ging in een sneltempo omhoog en bracht hun beiden naar de eerste verdieping. 'Welkom aan boort Brynne, ik hoop dat je het naar je zin hebt. Je zit in kamer 159 en zo meteen krijg je nog je uurrooster en een leuke extra!' de vrouw overhandigde haar een wit kaartje, met het nummer 159 opgedrukt en een bemoedigende blik liet Brynne toe om de deur van haar kamer te openen. Elsa verdween vrijwel meteen nadat Brynne haar kamer binnen was gegaan, waarna ze schouderophalend de deur achter zich sloot. Haar loodzware koffer hees ze op haar bed, waarna ze die meteen open ritste en al haar kleren op een nette manier in haar inloopkast plaatste.
Nadat haar koffer volledig leeg was en ze die een plaatsje gegeven had onder haar kingsize bed, hoorde ze een luide klop op haar deur. Geschrokken stond ze recht van de grond en liep ze naar de deur toe, waarachter een jongeman stond met een karretje voor zijn voeten. Ze staarde naar het grijze deksel en de papieren die erop lagen, terwijl het karretje naar binnen gereden werd. 'Roomservice van het huis. Smakelijk.' Brynne stond nog steeds bij de deur en hoorde op de gang net dezelfde zin weerklinken, maar de vrouwelijke versie ervan. De jongen verdween weer en Brynne besloot dan maar om de deur weer te sluiten, waarna ze haar blik op de kar vestigde. Als eerste nam ze de envelop vast, waar ze het kaartje uithaalde. 'Beste, welkom op La Jutina! Hierbij verschaffen we u een iPhone, zodat we u kunnen bereiken. Daarnaast vind u ook uw werkrooster terug die tevens ingesteld staat in de agenda. Veel plezier!' las Brynne luidop voor, waarna ze het kaartje terug op de kar legde om de iPhone te ontdekken. Zonder er veel aandacht aan te besteden, legde ze de iPhone op haar bed, waarna ze het zilveren deksel ophief en de heerlijke geur van geitenkaas met spek inademde. Alvorens van de maaltijd te beginnen eten, nam ze haar uurrooster vast. Haar shift begon om 10u, waar ze erg dankbaar voor was, en eindigde om 18u. 's Middags kreeg ze een uur lang pauze van 12u tot 13u, wat perfect was om iets te eten. Ze keek meteen uit naar morgen en te kunnen beginnen in de welness. Hopelijk kon ze zelf ook eens genieten van een heerlijke massage en modderbad.

> Wes
Het duurde niet lang voordat er op de deur geklopt werd, maar er was zeker nog geen uur voorbij - het kon Peletier nog niet zijn. Hij stond op en liep daarna naar de deur, waarna hij deze met een glimlach opende en een meisje met een karretje voor zijn deur zag staan.
'Een maaltijd van het huis, eet smakelijk. Het karretje mag je in de voorziene ruimte van de kamer zetten,' zei de blondine, waarna ze wees naar een deur die meteen aan de hal van de suite grensde. Wes rolde het karretje naar binnen en knikte haar gedag. Het rook alvast wel lekker, dus nam hij plaats op een stoel bij de tafel die veel comfortabeler zat dan je zou denken als je de stoel zou zien, waarna hij de zilveren schotel optilde en op de houten tafel plaatste, om daarna het deksel op te tillen en een - dacht hij - lekkere salade te zien staan. Het was wel zoiets typisch dat je hier zou krijgen, maar het zag er alvast véél beter aan dan die simpele salades van thuis. Gastronomische salade, zo kon je het wel noemen.
Het was dat hij zo druk bezig was met het bekijken van het bord, dat hij de witte enveloppe maar nauwelijks opmerkte. Deze woog meer dan normaal, wat deed vermoeden dat er meer inzat dan alleen een welkomstbriefje, wat ook klopte. In de enveloppe zat een gloednieuwe iPhone, wat op dit moment mooi meegenomen was omdat zijn oude het elk moment kon begeven. Een telefoon in je achterzak stoppen en er vergeten uithalen wanneer je gaat zitten, was meermaals bij Wes voorgevallen. Er zat overigens nog een briefje bij, een welkomstboodschap zoals hij wel verwacht had. Ook stond erbij geschreven dat zijn rooster al in zijn agenda stond, maar dat het nog steeds kon wijzigen naar de wensen van Peletier - aangezien de cursus van vandaag niet op de agenda stond, maar deze had gelukkig wel een optie om de dagen te wijzigen en er wat bij te zetten of weg te halen. Alleen maar handig.
Eens de salade naar binnen gewerkt was - die overigens echt wel lekker was, ondanks het feit dat hij het niet voor sla en al die dingen had - rolde hij het karretje naar de voorziene kamer, waar het binnen de kortste keren weer opgehaald zou worden. Daarna liep hij naar het koffertje, waarna hij daar de spullen hun bijhorende plek gaf. Douchegel en shampoo in de douche - een regendouche trouwens, én een bad dat ook kon functioneren als bubbelbad - de tandenborstel en tandpasta in het badkamerkastje, net zoals enkele andere spullen en enkele kledingstukken die nog in het koffertje zaten in de kast die hij zelfs na één jaar nog niet vol zou kunnen krijgen. De tas die nog op hem lag te wachten, was echter voor later. Voorlopig haalde hij slechts zijn laptop eruit om een snelle foto te maken om te sturen naar vrienden die nu hun knoppen mochten afdraaien in één of ander café, terwijl hij hier alle luxe vrijwel gratis kreeg en binnenkort nog eens beter zaalpersoneel was dan al zijn vrienden samen. Kortom: een foto om te bewijzen dat het leven hier toch wel beter was dan hij had verwacht.



> Yuna
Net toen ze nog een paar shirtjes in de kast had opgeborgen, hoorde ze geklop op de voordeur en met een zucht liep ze erheen. Ze had eigenlijk geen zin in bezoek, of wat het ook zou zijn, omdat ze in alle rust alles wilde uitpakken, maar toen ze de deur opende en een rijdend buffet voor haar deur zag, met een schaal die hoogstwaarschijnlijk voor haar was, glimlachte ze toch dankbaar. Ze had nog niets gegeten door het snelle inpakken thuis - ja, mede door de stress en omdat ze te laat was begonnen met het uitkiezen van de weinige hoeveelheid kleren die ze mee had genomen - dus ze had wel redelijk wat honger. 'Van het huis,' zei de jongen, waarna hij haar het karretje gaf en de benodigde instructies meedeelde die ze moest toepassen wanneer haar maaltijd genuttigd was. Eens ze het deksel van de schaal had genomen, trof ze een heerlijk uitziende salade aan  en een witte enveloppe die vrijwel meteen haar aandacht trok. Ze opende hem meteen, om bijna een gil te slaken toen ze een gloednieuwe iPhone aantrof. Zo'n telefoon stond al een hele tijd op haar wishlist, maar ze spendeerde haar geld altijd sneller dan dat het binnenkwam, dus er ook daadwerkelijk één kopen waser dus nooit van gekomen. Om er nu dan één gratis te krijgen, bovenop de luxe van de boot én de maaltijd - waarvan ze ondertussen al een hap genomen had - was alleen maar geweldig en meer durfde ze bijna niet te wensen. Ze was benieuwd wat deze boot nog meer te bieden had, trouwens, dus na het eten deed ze wat de jongen gezegd had dat ze moest doen, waarna ze haar kajuit verliet en nog eens dubbel controleerde of ze haar pasje wel bij zich had. Ze had vandaag de dag nog vrij, want Dawn had haar persoonlijke agenda - wat trouwens ook één app was op de telefoon - even aangepast en gemeld dat Yuna vandaag nog even vrijaf had, omdat ze toch nog niet meteen zouden vertrekken en alles voorlopig goed in orde was. Het was vrije tijd die mooi meegenomen was, waardoor ze de rest van het schip al een beetje kon ontdekken.
Eenmaal ze een verdieping of twee hoger zat, was het al veel drukker en mensen liepen in en uit de kleine winkeltjes die zich op deze etage bevonden. Het waren kleine supermarktjes, met natuurlijk alleen merkproducten, restaurantjes, parfumeries en alles wat je maar kon bedenken. Yuna liep een snoepwinkeltje binnen, waar ze met nog wat wisselgeld uit haar broekzak een zakje van honderdvijftig gram kon vullen met zuurtjes en zoetigheden - een kwestie van afwisseling.
Al etend en genietend van het heerlijke snoep, liep ze verder over de etage, zich niet afvragend of ze de weg terug weer makkelijk zou vinden. Ze draaide zich even om toen een niet verkeerd uitziende jongen voorbijliep, waarna ze glimlachend weer een snoepje in haar mond gooide en weer voor zich uit keek. Ja, ze vond het hier echt geweldig. Zeker omdat ze ook niet elke dag hoefde te werken en dit alleen al vaker kon doen. Als ze ook nog een keer leuke mensen leerde kennen, kon het alleen maar beter worden.

Arno
Arno lag hier nu al enkele minuten te sudderen op de heerlijk liggende matras. Zijn geduld raakte een beetje op en de verveling begon op te komen. Hij besloot dan maar om te beginnen met het uitpakken van zijn koffer, die nog steeds onaangeroerd voor de deur stond. Om alvast in de juiste stemming te komen voor het uitpakken, stemde hij de televisie af op TMF, een zender waar er af en toe met een beetje geluk goede muziek te horen was. Het was blijkbaar zijn geluksdag vandaag, want al snel was er zo'n goed nummer bezig dat hij zelfs al heupwiegend de trolley naar zijn slaapkamer sleurde. Hij plaatste de loodzware koffer op zijn bed en besloot alles er één voor één uit te halen en te sorteren. Blazers en cardigans werden opgehangen aan een kapstok, net zoals zijn jassen. T-shirts, pullen en andere kleine dingen plooide hij zo zorgvuldig mogelijk op en propte hij in de ladekasten. Nu moest hij enkel nog een plekje zoeken voor zijn ondergoed, maar dat was niet zo'n probleem. Hij legde de stapel alvast klaar om straks mee naar de badkamer te nemen. Samen met zijn toiletbenodigdheden erbij, zoals scheerschuim, tandpasta, parfum, tandenborstel, zeep, douchegel enz.
Voor zijn gevoel was hij uren bezig met het uitpakken van zijn gerief, maar in werkelijkheid was hij maar zo'n klein halfuurtje bezig geweest. Zijn goedgehumeurde stemming steeg nog verder omhoog, toen hij de deur van zijn suite opendeed en er daar een niet slechtuitziende vrouw voor de deur stond. En dat was niet alles, want met haar handkracht duwde ze een karretje naar binnen waar een heerlijk ruikende maaltijd met grijs deksel op stond. 'Roomservice van het huis. Smakelijk.' meldde de onbekende vrouw, waarna ze vrijwel onmiddellijk weer verdween. 'Ehm bedankt!' stamelde hij nog, maar het was al te laat, ze was alweer weg. Hij keek dankbaar naar het grijze deksel, dat hij er in no time af haalde. Het bord was prachtig gedresseerd en hij leunde wat meer naar voren om te ontdekken wat erop lag. Het was een culinaire salade, met allerlei groenten - natuurlijk - en een paar kleine stukjes geitenkaas. Zijn maag begon spontaan te grommen bij het aanzicht van deze heerlijke maaltijd. Hij wilde er alvast aan beginnen, tot dat hij een witte envelop opmerkte. De envelop was veel te dun om alleen een brief te bevatten, wat wilde zeggen dat er hier iets serieus inzat. Hij scheurde de envelop open en slaakte een gelukzalige kreet, toen hij in de envelop graaide en hij daardoor een gloednieuwe iPhone vasthield. Hij bekeek de telefoon van naderbij en was opnieuw razend enthousiast over deze aangename werkgelegenheid. Hij liet de telefoon even voor wat het was en las aandachtig het bijbehorende kaartje dat nog in de envelop zat. 'Beste, welkom op La Jutina! Hierbij verschaffen we u een iPhone, zodat we u kunnen bereiken. Daarnaast vind u ook uw werkrooster terug die tevens ingesteld staat in de agenda. Veel plezier!' las hij tussen de regels door. Hij grinnikte even met de kostelijke naam van het schip, al was die eigenlijk wel goed gevonden en klonk die heerlijk zuiders in de oren. Opnieuw was hij dankbaar voor deze kans en nam hij de iPhone nog een keer vast. Hij besloot meteen naar de app te gaan waar zijn uurrooster zou staan, en hij merkte vreugdevol op dat hij vandaag nog een dagje vrij had. Marie durfde hem vast nog niet onder ogen komen, na dat incident van daarstraks. Hij borg de telefoon voorzichtig op in zijn voorste broekzak, en besloot dan maar om alle spullen die hij had klaargelegd naar de badkamer te brengen.
Hij was hier nu al enkele uren en hij had nog steeds niet zijn hele suite kunnen bewonderen. De muziek die weerklonk vanuit de plasma-tv in de woonkamer, hoorde hij zelfs hier nog spelen. En al bewegend op het ritme van de muziek vulde hij de kastjes met al zijn gerief. Ook zijn onderbroeken kregen eindelijk de plaats die ze verdienden, en voor hij vertrok merkte hij nog een regendouche en jacuzzi bad op. Het kon niet op leek het wel, op deze boot. Niet dat je iemand hoorde klagen, dat zeker niet. Hij besloot de rest van het schip te gaan verkennen en pakte zijn sleutelpasje van de tafel, dat daar nog lag rond te slingeren. Hij keek nog eens extra of hij alle licht had uitgedaan en terwijl knipte hij de televisie uit met één duw op de afstandsbediening. Hij sloot de deur achter zich en waande zich in de heerlijk geurende hal van het schip. Zijn voeten schoven rijkelijk over het rode tapijt, en hij stapte één van de liften in, waarna hij op het zwarte knopje met 3 drukte. De lift schoot onmiddellijk in gang en in enkele seconden stond hij twee etages hoger dan daarnet. Alles was hier bezaaid met glas en versieringen, waarbij de glitter extra opviel door de lichtweerkaatsing. Het was duidelijk dat deze etage behoorlijk populair was onder de gasten, want die sleurden heen en weer met winkeltassen en andere zakjes. De winkels waren duidelijk vol met merkkledij al vond je hier en daar ook winkels waar je goedkopere dingen kon vinden. Hij moest lachen toen een goeduitziend meisje met een zakje snoep in haar hand hem voorbij liep. Hij glimlachte vriendelijk naar haar en besloot dan maar om de interessantste etage te bezoeken: die van de sport. De sportetage bevond zich op de vierde etage, en dat wist hij omdat hij de folder die hij had gekregen bij het opstappen van de boot, zodanig goed bestudeerd had dat hij de etages ongeveer vanbuiten kende. Zo wist hij ook dat de derde etage het dikst gevuld was, er waren niet alleen winkels, maar ook een wellness, cinema en allerhande restaurants aanwezig. Hij liet de derde etage voor wat het was en stapte opnieuw richting de lift. Deze keer drukte hij het zwarte knopje met 4 in, zodat hij rechtstreeks naar de hemel kon.
Toen hij eenmaal uit de lift kwam, viel zijn mond open van verbazing. Er was hier werkelijk aan alles gedacht: een fitnesshal met alle nieuwste snufjes, een yogakamer en daarbovenop ook nog eens een sporthal waar je alles wat je maar wilde kon oefenen. Hij besloot te beginnen met de fitnesshal, al zou hij straks nog terug naar de eerste verdieping moeten zodat hij zijn sportkledij kon gaan halen.

Elle
Uiteindelijk was ze tevreden met de schikking van haar kleren in de kast. Hij zat nu al behoorlijk vol en haar kennende zou ze zich weer laten vangen aan allerhande koopjes en goed uitziende kledingstukken die allemaal schreeuwden 'Elle laat ons niet liggen!'. Op die manier zou deze kast snel volhangen, maar gelukkig was ze goed in het weggooien van kleren, zodat ze altijd wel plek had. Blij met haar nieuwe leven, stortte ze zich met haar volle gewicht op het hemelbed, dat luchtig kraakte door de plotse bewegingen. Niet veel later werd er aan de deur geklopt, en met tegenzin stond Elle op om hem te gaan openen. Ze keek recht in de ogen van een schattig uitziende jongeman, die een karretje met eten voor zich uit duwde. 'Roomservice van het huis. Smakelijk.' klonk het, terwijl hij afwachtend aan de deur bleef staan. Elle knikte hem dankbaar en bedankte hem voor het brengen van het eten. Ze trok het karretje met zich mee richting de zetel, waarna ze zich nestelde in de hoop kussens. Vervolgens trok ze de grijze schaal omhoog en keek ze verrukt naar het heerlijke eten dat tevoorschijn kwam. Het was een slaatje, maar geen gewoon waarschijnlijk. Ze vond enkele stukjes geitenkaas en genoot van de heerlijke smaak die smolt in haar mond. De dressing van het slaatje vond ze ook overheerlijk, waardoor ze zeker vier scheuten van het goedje in haar maaltijd goot. Ze schrokte de hele maaltijd op en wilde het karretje alweer wegdoen, tot haar blik viel op een witte envelop. De envelop had een lichte buiging bovenaan, wat erop wees dat er niet alleen een brief inzat. Ze pakte de envelop van het karretje en scheurde hem voorzichtig open, zodat ze de binnenkant zeker niet zou beschadigen. Al snel kwam er een witte iPhone tevoorschijn, en net zomaar een oud model, maar de allernieuwste. Ze hield het ding dolgelukkig tegen haar borst en kon niet anders dan opstaan om een vreugdedansje te doen. Gelukkig zat ze hier alleen, anders was het een te gênante vertoning geweest. Ze legde de iPhone voorzichtig op de salontafel, waarna ze al onmiddellijk een notitie maakte in haar hoofd om haar telefoon te voorzien van een geweldig hoesje en een beschermende folie voor haar scherm. Ze zou hier vast wel ergens een winkeltje vinden met hoesjes en anders had ze nog een grote kans om er eentje tegen te komen in de stadjes waar ze zouden aanmeren. Ze haalde het kaartje uit de envelop en eens ze door had hoe alles werkte, gooide ze de envelop weg. La Jutina, zoals het schip noemde, klonk haar hemels in de oren. En nadat ze de instructies op het kaartje goed doorlezen had, ging ze die meteen uittesten op haar telefoon. Uiteindelijk opende ze de app met haar werkuren en ging ze vlug de hele lijst af om te kijken of ze moest werken. Helaas had meneer James Agora haar al ingeroosterd voor namiddag, waardoor ze zich eigenlijk nu zou moeten omkleden om deftig aan de receptie te staan. Het was ergens wel te begrijpen dat hij haar de eerste dag al inschakelde. De boot zou voorlopig nog niet vertrekken, dus er zouden nog heel wat mensen opstappen en die moesten allemaal natuurlijk eerst langs de receptie passeren.
Elle plaatste het karretje met haar lege bord in een aansluitende kamer, en nam haar sleutelpasje vast zodat ze naar buiten kon. Ze griste nog snel haar nieuwe telefoon van de salontafel en hield hem de hele weg vast. Ze had namelijk geen zakken in haar zwarte jurkje. Ze genoot van de heerlijke geur van zeelucht die over het hele schip te ruiken was. Ze hadden hier waarschijnlijk zo'n verstuiver die om het kwartier een heerlijke geur verspreidde. Ze stapte de lift in en drukte op het knopje waar de 0 bij stond, want ze moest naar de receptie op de gelijkvloers. Eenmaal beneden stapte ze gelijk naar de personeelsruimte, waar ze haar eigen kluisje opende met haar sleutelpasje. Ze trok haar uniform aan dat bestond uit een wit hemd, een donkerblauwe rok en een chique blazer in dezelfde kleur als haar rok. Haar iPhone legde ze in het kluisje en haar zwarte jurkje besloot ze daar ook maar opgeplooid in te leggen. Ze trok haar pasje weer uit de gleuf en duwde de kluis dicht. Ze had nog vijf minuten voordat haar shift begon, maar James stond haar al glunderend op te wachten. 'Goed dat je op tijd bent, Elle,' begon hij. 'Er komen vandaag nog zeker tientallen nieuwe mensen aan boord, dus wees vriendelijk en geduldig en werk iedere klant zo goed mogelijk af.' Hij trok haar voorzichtig bij de arm, waarna hij haar een glazen kast toonde die vol met pasjes zat. 'Dit,' wees hij naar de kast. 'zijn de pasjes van de gastenkamers. Eerst vraag je de gasten hun naam en zoek je die in het computersysteem. Normaal gezien staat daar dan bij in welke kamer ze logeren. Indien dit niet het geval is, dien je me zo spoedig mogelijk te bereiken. Daarna geef je de gasten hun pasjes en wens je hen een prettig verblijf. Is alles duidelijk?' Hij keek haar nog steeds vol vertrouwen aan en verdween zodra Elle knikte dat ze alles begrepen had.
De uitleg van James had iets langer dan vijf minuten geduurd, waardoor ze nu eigenlijk achter de receptie moest staan. Ze voelde haar zelfvertrouwen groeien en hielp al snel de eerste gast, waarbij ze alle stappen die James doorlopen had toepaste. Ze deed alles in de automatische modus, waardoor ze zich na vijf klanten moe in de zetel van de receptieruimte liet vallen. Toch vond ze het heerlijk om te doen en vond ze het geweldig om een praatje met de gasten te maken. Ze had al enkele complimenten gekregen van sommige gasten, waardoor haar lege plastieke potje voor fooi al rijkelijk gevuld was. Ze schudde al lachend met de muntjes en plaatste toen de pot discreet weer onderaan de balie, klaar om de volgende gaste te begroeten.

Chace
In sneltempo werkte hij de gezonde maaltijd naar binnen en stond hij opnieuw recht van zijn bed, klaar om de boot te verkennen. Hij liet zijn nieuwe iPhone in zijn broekzak glijden en liet zijn oude gsm achter op zijn kingsize bed. Na nog vlug even met zijn hand door zijn haar te gaan, nam hij zijn kaartje vast en verliet hij zijn kamer, waarbij hij de kar achter zich aan trok. Niet goed wetend wat hij ermee moest aanvangen, liet hij die aan de kant van de gang staan, er zal ooit wel iemand passeren die weet waar dat ding naartoe moet. Chace ging meteen naar de lift toe, waar hij zijn vingers over de verschillende knoppen liet glijden en uiteindelijk op nummer 0 drukte, naar de gelijkvloers. De lift ging met een luide 'ping' open en meteen werd hij overspoelt door verschillende gasten die met veel gestuntel hun koffers met zich meesleurden. Voorzichtig wurmde hij zich uit het volk en hielp hij vlug even een bejaard koppel, dat aan het sukkelen was met hun bagage. Na een dankbare glimlach verdwenen ze ook in de lift, klaar om hun kamers te gaan veroveren. Glimlachend liet hij zijn handen in zijn zakken glijden en draaide hij zich weer om, waarbij hij meteen op de receptie keek, waar een hoop mensen stonden aan te schuiven. Sleutels werden uitgedeeld, bagage werd op rekken geplaatst en kinderen hun handen werden vastgenomen. Het was allemaal net dat beetje te druk voor hem, hij zou het nooit overleven aan de receptie. Niet goed wetend wat hij nu nog kon doen, liet hij zich op één van de rode zetels neervallen en keek hij via de ramen naar buiten. Het dek van de boot werd volledig overspoeld door een hoop mensen die op zoek waren naar de plaats waar ze moesten zijn.
Na een tijdje liep de receptie eindelijk leeg en hadden de meeste mensen hun plaats gevonden. Chace zijn blik viel meteen op een meisje dat achter de balie stond en zo te zien blij was dat de mensenstroom even voorbij was. Ze had lange bruine haren die golvend over haar schouders vielen en haar helderblauwe ogen hielden haar omgeving nauwlettend in de gaten. Met een kleine glimlach op zijn gezicht stond hij weer recht en ging hij naar de balie toe, waar hij zijn beide handen op het gelakte hout plaatste. 'Dat was...' hij keek het meisje aan alvorens hij zijn zin vervolgde. 'Druk.' vulde hij met een vriendelijke glimlach aan, waarbij hij zijn blik op het potje met de fooi liet vallen. 'Maar daar heb jij geen probleem mee, natuurlijk.' hij grinnikte kort en kon het niet laten om zijn hand vlug even op het deksel te plaatsen, waarbij hij zo subtiel mogelijk naar de pot toe bewoog. 'Ja, dan... uhm...' hij liet de pot naar zich toe glijden en probeerde zijn andere arm ervoor te houden. 'Dan ga ik maar weer eens.' hij knikte kort en nam de pot mee, maar draaide zich snel al lachend weer om. 'Grapje, grapje. Ik ben geen kleptomaan.' Chace stak als verdediging zijn handen in de lucht en stak daarna zijn rechterhand naar het meisje uit. 'Ik ben Chace trouwens.' hij plaatste ondertussen de pot terug op de balie en was blij te zien dat het meisje zijn hand aannam.

Brynne
Brynne trok de kar voorzichtig naar zich toe, terwijl ze zich in kleermakerszit installeerde op haar bed. Nogmaals snoof ze de heerlijke geur van spek met geitenkaas naar binnen, om daarna haar bestek vast te nemen en de maaltijd op te eten. Het duurde niet lang eer de volledige maaltijd verdwenen was, waarna ze zich nog kort even achterover liet vallen op haar bed. Ze rekte zich volledig uit en bleef toen zo even liggen, terwijl ze gefascineerd naar het plafond staarde. Met een zucht draaide ze haar hoofd op het kussen en drukte ze op het knopje van de iPhone, om te zien dat het nog maar 14u was. Verveeld door het liggen en het niets doen, ging ze weer rechtzitten op haar bed en besloot ze dat een kleine rondleiding op de boot geen kwaad kan. Ze nam haar gsm meteen vast en ook haar sleutel vergat ze niet mee te nemen. De kar trok ze mee naar buiten, maar ze wist niet goed wat ze ermee moest doen, dus liet ze die gewoon tegen één van de muren staan, zoals een ander personeelslid ook gedaan had. Meteen ging ze naar de lift toe, waar ze geduldig wachtte tot die op haar verdiep was, om vervolgens in te stappen tussen een hoop volk. Ze werd meteen geplet door een koppel dat wanhopig bij elkaar probeerde te geraken, wat haar inwendig deed kotsen. Veel zin had het niet om op een knopje te drukken, dus liet ze zich gewoon meevoeren naar het verdiep waar deze mensen naartoe moesten. Uiteindelijk kwamen ze op het tweede verdiep terecht, wat zo te zien vooral uit kamers bestond, veel had ze hier dus niet te zoeken. Brynne bestudeerde kort even de verschillende knopjes en besloot toen om terug te gaan naar de gelijkvloers, waar ze meteen weer overspoeld werd door een stroom van gasten. Behendig ontweek ze de verschillende koffers en vastgehouden handen, om uiteindelijk in het midden van de receptie te belanden. Aan de balie stond niet veel volk, buiten één jongen die druk in gesprek was met één van de receptionistes. Met een kleine lach op haar gezicht ging ze via de schuifdeur naar het dek van de boot, waar ze met een verbaasde blik naar de hoeveelheid mensen staarde die nog aan boort moesten komen. Meteen liep ze weg van de verschillende loopbruggen, naar de voorkant van de boot toe, waar ze het beeld van de Titanic in haar hoofd kreeg. Ze greep de twee leuningen stevig vast en staarde toen naar beneden, naar het kolkende water. Brynne genoot van de lichte bries op haar gezicht en in haar haren en droomde stiekem over een Leonardo die haar zou komen vastnemen, maar dat ging nooit gebeuren. Hoofdschuddend draaide ze zich om en liet ze zich neerzakken tot op de grond, met haar rug tegen de leuningen. Ze staarde meteen naar de immense boot die boven haar uit torende en was blij dat ze hier een job gevonden had.

> Wes
Het mooie leven was slechts van korte duur, want nog een tiental minuten later rinkelde zijn telefoon en kwam de naam 'Peletier' op het scherm te staan. De bastaard had zijn naam er alvast ingezet ook. Met tegenzin nam hij op terwijl hij besloot dat hij maar beter kon luisteren.
'Wes, mooi, hallo. Ik vroeg me af of je al een kostuum had, zo nee raad ik je aan om je even te laten opmeten hier. Daarna zal het toch ver tijd zijn om met de cursus te beginnen, ik zie je vanzelf wel verschijnen!' Na deze woorden hing de man de telefoon op en Wes zuchtte. Luisteren, dat moest hij doen. En luisteren betekende in dit geval naar de keuken afzakken, omdat hij inderdaad geen kostuum had en een maatpak was wel mooi meegenomen, ook naast de werkvloer. Zeker omdat het gratis was. Hij liet de telefoon op zijn bed liggen, maar keek nog eens dubbel na of hij zijn kamerpasje wel had en verliet toen de suite. Het was ondertussen redelijk druk in de gangen en hier en daar moest hij enkele karretjes ontwijken van mensen die duidelijk niet wisten dat er een aparte ruimte was, maar hij vond het des te leuker om te zien dat hij niet de meest luie persoon was op dit dek. Hij was overigens niet lui, trouwens. Hij had gewoon vaak ergens geen zin in. Hij nam de lift naar de derde verdieping, waar alle restaurants waren. Hij had in zijn dagplanning zien staan dat hij verwacht werd in Laluna, het restaurant onder leiding van Peletier. Het was immens groot en nu al zakte de moed hem in de schoenen om alle tafelnamen te onthouden en de borden er zonder morsen heen te brengen. Veel tijd om zich om te draaien had hij echter niet, want Peletier legde al een arm om zijn schouder heen - waarvoor de man eerst nog op zijn tippen moest staan, wat een enorm grappig zicht was. 'Mooi, kom maar mee.' Peletier bracht hem naar een vrouw bij de bar, die zichzelf voorstelde als Elisa. Ze schreef alle omtrekken van Wes' lichaam op en verzekerde dat het pak al voor zijn eerste shift klaar zou zijn, die morgen was. Peletier bracht hem daarna naar de keuken, waar al enkele andere jongens stonden, onder meer enkele oudere personeelsleden die hen de basis zouden leren. De personeelsleden gaven tips en de nieuwelingen stelden vragen en na wat oefening, stelde Wes vast dat het wel zou lukken. Om de tafels hoefde hij zich ook geen zorgen te maken, omdat ze een plannetje meekregen dat ze tussen kleine pauzes altijd konden raadplegen. De cursus was dus een stuk sneller voorbij dan Wes eerst verwacht had, waardoor hij nog meer dan voldoende tijd overhad. Hij besloot op het dek een luchtje te gaan scheppen, waarvoor hij eerst naar beneden moest en daarna via een schuifdeur op het voorlopig rustige dek van het uitzicht kon genieten.

> Yuna
Nog steeds genietend van de geweldige shopetage liep Yuna verder, de inhoud van haar snoepzak werd duidelijk minder bij elke stap en voor ze het wist had ze een hele zak naar binnen gewerkt. Ietwat beteuterd keek ze naar de lege zak, maar al snel daarna besefte ze dat een hele zak snoep ook makkelijk een extra kilo erbij was, dus liep ze weer terug naar haar slaapkamer om een zak met sportspullen te pakken. Een roze topje met een zwarte broek met leuke accentjes, haar haar op een hoge staart en enkele zweetbandjes vormden samen een perfecte sportoutfit, dus besloot ze hem meteen aan te trekken en haar andere kleren in de zak te stoppen, om zich daarna weer om te kleden eens ze klaar was. Natuurlijk keek ze nu al vreemde blikken eens ze de lift instapte, maar die mensen hadden wel geen hele zak snoep op. Ze was wel benieuwd welke types ze daar ook zou aantreffen, vast enkele spierbundels die nu al wilden laten zien dat ze alles deden om hun lichaam zo strak mogelijk te trainen en niets anders deden dan erover opscheppen.
Eens de lift op de gewenste verdieping was aangekomen, stapte ze uit en merkte ze meteen dat deze hele verdieping een sportcomplex was. Er waren ook zwembaden en jacuzzi's voor achteraf, maar voorlopig waren de bekende, niet te gesofisticeerde machines meer dan voldoende. Ze wilde nu nog geen hulp vragen. Het probleem was echter dat voor al deze toestellen en zwembaden, een enorme glazen wand zat - vergezeld door een deur die op slot zat. Zuchtend liep ze de hele wand af, op zoek naar een andere deur die wel open was, maar ze kwam tot de conclusie dat deze gesloten was. Toen ze zich omdraaide, zag ze dat dit inderdaad ook het geval was, omdat een projectie op de muur aankondigde dat de sportverdieping gesloten was tot morgen, eens ze goed en wel vertrokken zouden zijn. Best wel logisch, maar goed.